[REBORN l KHR] Secret love x Glowing night (??? X OC)

[REBORN l KHR] Secret love x Glowing night (??? X OC)

- Yaoi l Erotic l Romance l 18+ -

เพลิงราคะลุกโชติช่วงท่ามกลางคืนพระจันทร์เต็มดวง ลุ่มหลงในมนต์เสน่ห์ของกันและกัน แผดเผาจนไม่เหลือซาก ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนานนัก พูดออกมาสิว่า [คุณเป็นของผม]

ถ้าคุณบอกว่าต้องการผมจะมอบให้

ถ้าคุณอยากผมก็จะสนอง

เมื่อใดที่คุณเอ่ยปากผมก็ยอมที่จะทำทุกอย่างเพื่อคุณ

ขอแค่พูดออกมาว่า คุณเป็นของผม

- - - - - - - - - -

ไม่มีคำว่ามิตรภาพในวงการของมาเฟีย  

เสียแต่ว่านั่นคือ มิตรภาพบนเตียง  

ก็เป็นเสียแบบนี้ใครจะไปอดใจไหวกัน ?   

- - - - - - - - - -   

ในทุกเรื่องราวมักจะมีนักล่ากับเหยื่อ   

แต่หากเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของนักล่าและนักล่าล่ะ?   

หากไม่มีใครยอมกลายเป็นเหยื่อก็คงฆ่ากันเองจนตาย  

อิตาลี ปี XXXX  

ท่ามกลางบ้านเรือนที่แออัดเสียจนแค่มองก็หายใจไม่สะดวก ฝุ่นควันและกองขยะ ที่แห่งนี้ไม่งดงามนัก สลัม   ขึ้นชื่อว่าเป็นที่แห่งนี้ก็คงรู้กันดีว่าเป็นสถานที่ที่ไม่มีใครอยากจะก้าวเข้ามาอยู่อาศัยนักโดยเฉพาะ เอราสต์ คา ซิเมียร์ และ อัลเวอร์เนีย คาซิเมียร์ สองทายาทตระกูลมากอิทธิพลที่ไม่รู้ทำท่าไหนถึงถูกผู้เป็นบิดาเอามา   ปล่อยที่นี่เสียได้ สองพี่น้องสัญชาติเยอรมันเพียงแค่ก้าวเข้ามาก็เป็นที่จับตามองเสียแล้ว รูปลักษณ์ที่ต่าง  ออกไปจากชาวอิตาลีอย่างสิ้นเชิง ไหนจะการแต่งตัวที่บ่งบอกฐานะอีก เป็นเป้าล่อโจรชั้นดีเลยทีเดียว ในที่ แห่งนี้ผู้คนต่างดิ้นรนเอาชีวิตรอดทุกวิถีทาง มีโอกาสสูงที่สองพี่น้องจะถูกจักตัวเพื่อเรียกค่าไถ่หรือโดนปล้น  แต่เสียใจด้วย แม้เอราสต์ผู้เป็นพี่ชายจะมีอายุเพียง 14 ปีแต่ด้วยชีวิตที่เกิดในตระกูลคาซิเมียร์ซึ่งขึ้นชื่อด้าน การต่อสู้ทำให้โตมาพร้อมกับความสามารถที่ถูกยัดเยียดมาตั้งแต่ไหนแต่ไร และน้องสาวที่มีอายุได้เพียง 12  ปีก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันนัก ทายาทของคาซิเมียร์จะต้องไม่อ่อนแอ นั่นคือสิ่งที่สองพี่น้องจดจำได้อย่างดี

แม้ตอนนี้จะถูกท่านพ่อตัดหางปล่อยวัดก็ตาม  

ทั้งคู่รู้ว่ามันคือบททดสอบ ปีที่แล้วพวกเขาถูกเอาไปทิ้งไว้กลางเขาในมองโกเลีย ปีก่อนหน้าก็ถูกทิ้งไว้ที่เกาะ ร้าง ไม่มีอะไรที่เขาแปลกใจกันแล้วล่ะ การโดนเอามาปล่อยในสลัมที่อิตาลีถือว่าเบาเสียด้วยซ้ำถ้าเทียบกับที่ผ่านๆมา  

สองร่างพี่น้องเดินไปตามทางเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายท่ามกลางสายตาประชาชนที่มองด้วยแววตาแปลกๆ  สงสัย? ประหลาดใจ? ระแวง? หลากหลายมากมายที่ถูกส่งมา แต่ทั้งคู่ไม่ได้สนใจมันนัก พวกเขาคิดแค่ว่าจะทำอย่างไรต่อดี ไม่มีที่ซุกหัวนอนแถมไม่รู้ทาง เสี่ยงโดนลักพาตัว ค่อนข้างแย่เลยทีเดียวสำหรับเอราสต์ ใน ฐานะพี่ชายเขาหวงและห่วงน้องสาวมากกว่าสิ่งใด มือสองมือกุมกันแน่นระหว่างเดิน จนสุดท้ายทั้งคู่ก็ตัดสินใจหลบเข้าไปในซอกหนึ่งซึ่งเป็นซอกเล็กๆที่ไร้ผู้คน

“มีคนอยู่ด้วย”  

เสียงเรียบนิ่งอันเป็นเอกลักษณ์ของอัลเวอร์เนียเอ่ยขึ้นขณะดวงตาสีแดงเพลิงประกายของเด็กสาวกำลังจ้องมองไปยังร่างของใครสักคนที่น่าจะอายุไล่เลี่ยกับพวกเขาซึ่งกำลังนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมข้างๆกองขยะ เอราสต์มองตามสายตาของน้องสาวไป มองจากตรงนี้ก็พอจะดูออกว่าเป็นเด็กผู้ชาย แถมดูเหมือนจะบาดเจ็บ

“อยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ”

เอ่ยบอกอัลเวอร์เนียก่อนจะวางมือลงบนกลุ่มผมสีทองสว่างเช่นเดียวกับตัวเองเบาๆแล้วเดินเข้าไปหาเด็กผู้ชายคนนั้นช้าๆ ่างกายที่ดูผอมแห้งกว่าที่ควร เอราสต์ไม่ได้แปลกใจนักเด็กคนนี้คงอาศัยอยู่ในสลัมแห่งนี้ ไม่แปลกที่การเป็นอยู่จะไม่ได้ดีนัก ท่าทางของเขาไม่ได้ดูมีพิษภัยอะไรแต่เอราสต์เลือกที่จะไม่วางใจ มนุษย์เรามันไว้ใจอะไรมากๆไม่ได้หรอก อย่างน้อยแค่อัลเวอร์เนียน้องเขาไม่เป็นอะไรก็พอ….

ดวงตาสีโลหิตเหลือบขึ้นมาสบตากับดวงตาของเอราสต์ เหมือนอัลเวอร์เนียเลย นั่นคือความคิดแวบแรกของเอราสต์ เส้นผมสีดำสนิทกับดวงตาสีโลหิตมันดู….ดึงดูด?

“ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะครับ?”

เอราสต์เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอ่อนๆก่อนจะย่อตัวลงนั่งในระดับเดียวกับเด็กผู้ชายตรงหน้าในระยะที่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก แต่ก็ใกล้พอที่จะเห็นแผลฟกช้ำตามตัวอย่างชัดเจน เวลาผ่านไปสักพักเด็กชายก็ยังไม่ตอบเขา ดวงตาสีโลหิตเองก็หลุบลงต่ำจนไม่สามารถเห็นได้ ราวกับว่ากำลังกลัวหรือไม่อยากที่จะคุย?

เอราสต์คิดว่าหน้าตาเขาออกจะเป็นมิตรนะ….

“เจ็บไหมคะ?”

เอ่ยคำพูดคำจาหวานหูออกมาก่อนจะเอื้อมมือไปวางบนเส้นผมสีดำนั่นเบาๆ อาจจะเพราะแววตาแบบนั้นคล้ายกัลอัลเวอรืเนียน้องสาวของเขาเลยเผลอพูดจาแบบที่พูดกับน้องสาวเป็นประจำออกไป ดูเหมือนน้ำเสียที่อ่อนลงจะทำให้เด็กชายเงยหน้าขึ้นมามองได้

ตา...สวยจัง

“เป็นอะไรไหม”

เสียงของอัลเวอร์เนียดังขึ้นรู้ตัวอีกทีเธอก็มายืนข้างๆเขาเสียแล้ว อัลเวอร์เนียรู้สึกได้ว่าไม่น่ามีพิษอะไรเลยเดินเข้ามา อีกอย่าง...เอราสต์ห่วงเธอเกินความจำเป็น ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย

เด็กชายมองสองพี่น้องสลับกันไปมาจนเรียกเสียงขำน้อยๆจากทั้งคู่กับท่าทีสงสัยนั่น อัลเวอร์เนียหัวเราะเพราะมันดูแปลกแต่เอราสต์หัวเราะเพราะมันดูน่าเอ็นดู เดิมทีเขาเป็นพวกเอ็นดูเด็กเสียด้วยสิ….

“มะ ไม่เป็นไร”

เด็กชายเอ่ยบอกน้ำเสียงแม้จะดูเรียบเฉยแต่มันกับตะกุกตะกักไม่ได้ดังใจเสียอย่างนั้น เจิดจ้าเกินไป….สองคนตรงหน้าเจิดจ้าเกินไป

“อ่ะ ต้องทำแผล อัลได้พกติดตัวมาบ้างไหมคะ”

เอราสต์เอ่ยถามน้องสาวตัวเอง ถึงจะเป็นแค่แผลฟกช้ำแต่ก็ควรทายาสักนิดสำหรับคุณชายเอราสต์ที่ถูกดูแลมาอย่างดีนั้นเขาไม่ชอบที่จะมีแผลนัก รวมึงไม่ชอบเห็นคนใกล้ตัวมีแผลด้วย

“ไม่มีเลย”

คนน้องส่ายหัวน้อยๆประกอบคำพูด ตอนแรกไม่คิดว่าจะถูกตัดหางปล่อยวัดแบบนี้เลยไม่ได้พกอะไรมาเลยแม้แต่น้อย  เอราสต์ถอนหายใจน้อยๆอย่างหมดหนทาง แบบนี้คงทำแผลให้ไม่ได้เพราะขาดอุปกรณ์

“ไม่เป็นไร แผลแค่นี้”

เสียงของเด็กชายเอ่ยบอกสองพี่น้องที่กำลังถอนหายใจหน่ายๆอยู่เบาๆ ในหัวของเขากำลังสับสนและตีกันมั่วไปหมด คนพวกนี้ใคร มีเป้าหมายอะไร ดูจากการแต่งตัวก็รู้ว่าเป็นพวกมีเงินแน่ๆ ทั้งถูกดึงดูดด้วยอะไรบางอย่าง และ ระแวงอย่างไม่ทราบสาเหตุ มันตีกันมั่วไปหมด

“งั้น….หายไวๆนะคะ”

มือวางลงบนเส้นผมก่อนจะยกยิ้มกว้างให้ ในหัวเด็กชายในตอนนั้นประมวลผลไม่ทันไปชั่วขณะ….อย่างที่คิดเลย เจิดจ้าเกินไปจริงๆ มากเสียจนลืมตาแทบไม่ได้แล้ว

ภาพทุกอย่างตัดไปพร้อมๆกับร่างสูงที่ลุกขึ้นมาจากเตียง เส้นผมสีดำยุ่งเหยิงเล็กน้อยจากการหลับนอน ดวงตาสีโลหิตฉายแววสงสัยเล็กน้อย

ความฝัน?  แปลกดี….

ร่างสูงที่ตามตัวเต็มไปด้วยรอยแผลลุกขึ้นจากเตียงช้าๆก่อนจะมองไปรอบๆ ในหัวเกิดความสับสนเล็กน้อย เขาฝันถึงใคร? จำไม่ได้แม้กระทั่งหน้า แต่เหมือนกับว่า…..มันแปลก

“โว้ยยยย!! ไอ้บอสเวรแกจะนอนไปถึงไหนวะ!!”

- - - - - - - - - - - -

ฟิคสนองนีท 100% ค่ะ .///.

T
B